Terör sorunu

1984 yılı Nisan ayı idi yanılmıyorsam. 

Süleyman Demirel siyasi yasaklıydı.

Bir AP’ linin cenaze törenine katılmak için Samsun’a gelmişti.Bizim Eyüp Ergün’e ait Ergün Tur’un bulunduğu binadaydı cenaze evi.

Ben o tarihlerde THA’ nın Samsun Büro Şefi olarak görev yapıyordum.

İstanbul’dan bir haber gelmişti.  Türkiye’yi 29 yıl uğraştıracak terör eylemi başlamıştı. Kanlı terör örgütü PKK, Eruh’ta bir köye baskın gerçekleştirmişti. Aralarında Bebeklerinde bulunduğu çok sayıda vatandaşımız katledilmişti.

Samsunlu gazetecilerle birlikte Süleyman Demirel’e gitmiştik.

Demirel’de katliam haberini bizden duymuştu.

“Türkiye büyük devlet,3,5 çapulcuya pabuç bırakmaz “ gibisinden bişeyler söylemişti.

Zamanın Başbakanı Rahmetli Turgut Özal’da, Cumhurbaşkanı Evren de benzer sözler etmişti.

Zaman zaman bu lanet olası örgütün belini kırmışlığımız oldu ama hiçbir zaman tamamen yok edemedik.

Her geçen gün daha da güçlenerek başımıza bela oldu.

10 binleri toprağa verdik.

Al Bayrağa sarılı her tabutu gördüğümde, ciğerimin dağlandığını hissettim. 

O şehitlerin ana ve babasının yerine koydum kendimi. Ama “Onlar kadar canım yandı”  diyemem hiçbir vakit.

Bu belanın def edilmesi en büyük dileğimdir benim. 

Bitsin isterim ülkemin bu çilesi.

Gençlerimizin Al Bayrağa sarılı tabutlarını görmek istemiyorum ben.

Ülkemin terör örgütüne yenilgi duygusunu vermesi de ağır şekilde yaralar beni ama bir şekilde son bulmasını da istiyorum. 

Devlet olgusu işte burada devreye giriyor. Devleti yönetenlerin basiretli davranarak suhuletle bu sorunu çözüme kavuşturmalarını diliyorum.

Eli öpülesi Şehit Anaları! 

Başka anaların ağlamasını istemez diye düşünüyorum. 

Acıları her seferinde bi kere daha dağlanacak biliyorum ama.

Bütün analar adına bu sorunun çözümüne katkı sunacak en önemli unsur Şehit Analarıdır. 

Sorun ve sorunun çözüm yolları enine boyuna önce onlara anlatılmalı.