Şefimi Anarken

Bugün Samsunspor'un, Pendikspor 'la oynayacağı maç öncesine, stadyumdaki basın tribününde bir hafta önce toprağa verdiğimiz İsmail Başaran'ı anacağız.

Şefimi yani.

Ki;

İkimiz arasındaki ilişkiyi bilenler, şefime hürmetimi de bileceklerdir.

Mesleğimde 45 yılı geride bıraktım.

Bizim kuşağımız usta çırak ilişkisiyle yetişmiş belki de son nesildir.

Hz. Ali'nin ''Bana bir harf öğretenin 40 yıl kölesi olurum'' dediği gibi özellikle bize emeği geçenlere saygıda kusur etmeyiz asla.

Bugün yıllar sonra ilk defa, bir maçı şefim yanımda olmadan izleyeceğim.

Ki;

Yıllardır yan yana izlerdik maçları.

Hastaneye yatmadan önce de Çaykur Rizespor maçını yine yan yana izlemiş, evimize de oğlu Mustafa'nın kullandığı araçla dönmüştük.

Şimdiden özlemeye başladım şefimi.

Gözümde tütüyor ve onu her andığımda burnumun direği sızlıyor.

Tıpkı sevgili kardeşim Ali Orhan'a duyduğum özlem gibi.

Yaklaşık üç ay önce Ali de bırakıp gitmişti bizi.

Zamansız.

Alışamadım yokluklarına.

Alışacağımı da sanmıyorum.

Zaten melankolik bir yapım var.

Sevdim mi öyle severim.

Tutkuyla bağlıyımdır sevdiklerime.

40 yıl önce bir Nisan günü kaybettiğim arkadaşım Ertuğrul Veyisoğlu'nu bile anarken gözlerim sulanır hala.

Bir kaç yaş büyüktü benden Rahmetli.

Düşünüyorum da o kısa zamanda bile ne çok anı biriktirmişim kendisiyle.

Doğan Kaynar ve Bahri Altay da büyüktüler benden ama yaşıtlarım gibiydiler.

İsmet Hatipoğlu ile Bedeli'i çıkarırken ortaklık bile etmiştim ama İsmet Abi'den neden çekinirdim, bu durumu hala bile anlatamam kendime.

Çok ciddi adamdı Rahmetli belki de ondandır.

Nazif Demirel'i, yalnız kaldığım anlarda kitaplaştıramadığı şiirlerini yüksek sesle okuyarak anıyorum çokça.

Ali Orhan da, ben de ne çok severdik Nazif Demirel şiirlerini.

Ali, bırakıp gitmeseydi bizi, ''Vapurdumanı karıştı diye mavisine bu gökyüzünün / Vaz mı geçelim hayal kurmaktan / Silelim mi defterimizden denizi / Yok diye yelkenimiz, küreklerimiz'' şeklindeki Nazif Demirel, mısralarını hafta da en az iki kere okurduk bir birimize.

İlk şefim Ferruh Çetin'i de şu sıralar, onun çok sevdiği Julio İglesis'ı şarkılarını dinleyerek anıyorum.

Çok renkli adamdı Ferruh Abi.

İyi gazeteciydi ama hayatı ciddiye almazdı.

Orhan Veli'nin, Dalgacı Mahmut'u gibiydi yani.

Doktora gittiğini hiç işitmemiştim ama o illete tutuldu ve altı ay içinde bırakıp gitti bizi.

Aniden.

Bu akşam maç öncesi arkadaşlarla birlikte İsmail Abi'yi, yani ŞEF'i anarken,

45 yıl boyunca anılar biriktirdiğim bütün dostlarımızı da anmış olacağım aslında.

Allah'ın rahmeti üzerlerine olsun.

Işıklarda uyusunlar.