Parkomat Inatlaşması

“İnadım inat, adım Kel Murat” diye bir tekerleme var ya, bu parkomat işi biraz sanki ona benzedi.
Büyükşehir Meclisinin önceki gün yapılan toplantısında parkomata devam kararı alınmış.
Hem de oy birliği ile.
Bu karara şaşırdım mı?
Doğrusunu söylemek gerekirse şaşırdım.
AK Partili üyeleri anlarım.
‘Hazret’ öyle istemiş olabilir.
Bir gurup kararı olmasa bile, AK Partili üyelerin partilerinden seçilmiş bir başkanın hilafında oy kullanmalarını beklemem.
Bunu dilesem de beklemem.
Ya muhalefete ne demeli.
Onlar niye kabul oyu verdiler onu anlamakta zorlanıyorum.
Bu parkomat uygulamasının halkın yararına olduğunu söylesek.
Maalesef öyle görünmüyor.
Ki;
Kesilen cezaların iptali için yapılan kişisel başvuruların neredeyse tamamı halkın lehine sonuçlanıyor.
Bu durumda uygulamanın halkın yararına olduğunu iddia etmek beyhude bir çaba olur.
Kemal Vehbi Gül’ün açtığı dava sonucunda mahkemece uygulamanın iptal edilmesi nedeniyle de parkomatın kamu yararı taşımadığı da anlaşıldı.  
Öyleyse bu inat niye?
Bu parkomat inatlaşmasında kimin ne yararı var?
Mahkeme kararlarına bakarsanız halkın yararına olmadığı anlaşılıyor.
Son mahkeme kararı da gösterdi ki, uygulama da kamu yararı da yokmuş.
Bu durumda geriye bir tek şey kalıyor.
“Ben yaparım olur” anlayışının dışa vurumu.
En başarılı komutanın, gerektiğinde geri çekilmesini bilen komutan olduğu söylenir.
Bu özellik yöneticilerde de olmalıdır.
Bir yöneticinin doğru olduğuna inandığı kararda ısrarcı olmasını bir noktaya kadar anlarım.
Ama direnç göstermekle inatlaşma aynı şey değildir diye de düşünürüm.
Zira bunun kimseye faydası olmaz.